آیا این بود منش ناصر؟

موضوعی که مدتهاست فکرمرا مشغول کرده این است  که چرا خیلی از دوستداران ناصر فکر می کنند برای اینکه بتوانند راه ناصررا ادامه دهندباید بخوانند!

گمان می کنند برای ناصر بودن باید خواننده شد! اما فکر نمی کنند که چطور سعی کنند اخلاق و ایمان ناصر را  داشته باشند.

اگر خواننده بودن یا هنرمند بودن تنها راه ادامه دادن راه ناصر باشد پس این همه خواننده و هنرمند همه مثل ناصرهستند؟

خوب که فکر می کنم می بینم که خیلی ها هستند و بودند که موقعیت اجتماعی و مردمی بالایی داشتند اما خیلی کم هستند کسانی مثل ناصر که این همه دل بیتاب هنوزهم به  دنبال یک لبخند ش آواره ترین هستند!

انسانهای خوب را  تا که هستند کمتر متوجه حضورشان می شویم و انرژی مثبت بودنشان راکمتر حس می کنیم اما وقتی می روند و این انرژی قطع می شود  تازه می فهمیم که چقدر انرژی مثبت به ما هدیه می کردند و ما نمی فهمیدیم.

ناصر مردی بود که با وجود غمهای بسیار و غصه های فراوان در نهایت مشکلات و نا کامیها لبخند به لب می آورد و با خنده ها و شوخیهایش به دیگران انرژی می داد.

مگر زمانی که زنده بود کم به او  تهمت زدند کم برایش حرف در آوردند کم چوب لای چرخش گذاشتند کم برایش پاپوش درست کردند؟

چه بی احترامیها چه نامردیها که در حقش نکردند چه خنجرها که از پشت سر به او نزدند.

ناصریا تو که تا حالا غمت دیده از هیچ کس خوشی نتدیده از همه کس بدت دیده

ناصریا از نارو سینت دریده ...(۱)

مگر اینها کلام خود او نیست؟

اما او چه کرد؟

با فحش و ناسزا و بد و بیراه گفتن جواب آنها را داد؟ با جنجالهای مطبوعاتی با آنها برخورد کرد؟

او حتی با دشمنانش هم مدارا می کرد و با مهربانی و گذشت برخورد می کرد و اگر در سیاورشن خوانده باشید می گفت این بدیها و نامهربانیها هم از روی مهر و علاقه است!از روی محبت است (اگر با من نبودش هیچ میلی چرا ظرف مرا بشکست لیلی)

اگر اینچنین نبود آیا اورا اینقدر دوست می داشتیم؟

یا نه او هم چون خیلیها بعد از مدت کوتاهی از یاد می رفت و...

پس چطور نام دوستدار ناصر را به روی خود می گذاریم و به یکدیگر توهین می کنیم تهمت می زنیم یکدیگر را آزار می دهیم؟

امروز سری به وبلاگ اسحاق احمدی زدم و آنجا با کامنتهایی برخورد کردم که واقعا دلم را شکست و خستگی با تمام قدرتش در وجودم نفوذ کرد.

چرا حتی خود ما به هم نامهربانی می کنیم؟

چرا به جای اینکه فکر کنیم چطور می توانیم مهربانی ناصر را داشته باشیم گذشت ناصر را پاکی و وارستگی ناصرخاکی بودن و خالی از غرور بودنش را ایمانش را عشقش را ...

فکر می کنیم باید بخوانیم !

نه ناصر به خاطر خواندنش جاودانه نشد ناصر به خاطر وجودش به خاطر احساسی که با صدایش به دیگران منتقل کرد زنده ماند .

به خاطر احساس معنوی آوایش .

به قول خودش:

هر که طالب صدامن تو صدام دنبال تون*هرکی صدای من و دوست داره تو صدام دنبال تو می گرده خدا*     

  بی تو از صدا شواتن دنبال وصال تون * بی تو از صدام جدا می شه دنبال وصال توست خدا*

آیا خدا راضیست ما دل بنده هایش را بشکنیم؟ آیا ناصر راضیست ما به عنوان دوستدارناصر! به یکدیگر بدی کنیم بی احترامی کنیم توهین کنیم؟

آیا این بود منش ناصر؟

این بود؟

---

 برای مشاهده دیگر مطالب موجود در وبلاگ ناصریا با موضوع(مطالب نوشته شده توسط گل مینا ) بر روی همین لینک کلیک کنید   

هرگونه تکثیر یا کپی برداری از مطالب این سایت بدون ذکر منبع ممنوع می باشد 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چگونه در گروه ناصریا عضو شویم؟ 

برای بازگشت به صفحه اصلی کلیک کنید.